Topje van de berg en start Peru

Hola amigos,

Het is weer tijd voor wat nieuw leesvoer. Dit keer geen lama-herder taferelen en zeker niet geslapen tussen de puma's. Toch is het hopelijk weer de moeite waard.

Na de nu al legendarische Choro-trek was het tijd voor hike nummer 2. De Huayna Potosi. Deze berg met de top op 6088 meter hoogte is een voor beginners relatief goed te beklimmem berg. Althans, zo verkopen ze het. Door de geweldige verhalen en foto's van mijn neef Joost over zijn overwinning door een enorme berg in Ecuador te beklimmen heeft hij destijds toch stiekem een zaadje gepland. Nu de mogelijkheid daar was en David zich ook wel naar nieuwe hoogten zag doen stijgen besloten we er voor te gaan. Samen met Josh, een relaxte gast uit Australië, zijn we samen met onze guide Rocky Balboa begonnen met de klim. De eerste dag stond met name in het teken van vertrouwd raken met alle nieuwe gadgets. De schoenen met pinnen, de pikhouweel en het feit dat we met een touw aan elkaar vast zaten. Daarnaast was het gelijk een mooi moment om te wennen aan de hoogte. Kamp 1 lag op ruim 4500m hoogte.
De volgende dag moesten we toch nog redelijk wat stijgen om bij het 2e kamp uit te komen (5100m ongeveer). Afzien.
De voorbereidingen die waren getroffen in La Paz bleken goud waard te zijn. Met snickers, choco-toffees, flejse cola en wat andere suiker-bommen zijn we in de nacht van dag 2 naar 3 om 01:00 begonnen aan een achteraf gezien surrealistische tocht. Door buik-issues bij de mini-aussie vertrokken we ietwat vertraagd, maar dessalniettemin vol goede moed. Met de koplampen op, een klein midnight ontbijtje en een enthousiast gids begonnen we aan de klim. Het is dus pikkedonker, best wel koud, +5000 meter en de top is niet te zien. In het Engels is deze walk goed te vertalen in 1 woord: demanding.
De klim zelf ging erg goed. We liepen als een geoliede machine menig andere groepen voorbij en we werden door onze gids dan ook al vrij snel omgedoopt tot ´naranja mechanica´. Na in het tussenstuk een hels stuk met onze pikhouwelen te hebben overleefd ging de hike verder. Hoe hoger, hij ijler de lucht, hoe lastiger het lopen. Uiteraard werd het daar ook nog eens een stuk stijler en vroegen wij onszelf hardop af of het touw waar we mee aan elkaar vastzaten iets voor ons zou betekenen mocht iemand uitglijden. Praten doe je niet. 6 uur lang loop je in een tempo en je zegt geen woord. Veels te vermoeiend. Op de juiste momenten snoepten we wat van onze energie-voedsel zodat we altijd wel in de suiker-piek bleven zitten.
Eenmaal bovenaan duurde het nog 20 minuten voordat de zon opkwam. Ik heb al veel mooie dingen mogen zien in mijn leven, maar dit was toch wel iets speciaals. Bovenop de berg, uitgeput en wel, uitkijkend op El Alto in het dal verderop komt de zon dan op. Fenomenaal.
Leuke van een berg beklimmen, is dat je ook weer naar beneden moet. Ook dit is werken haha. Maar goed, genoeg hierover. Het was zwaar, het was vermoeiend, maar het was het meer dan waard!

Na deze lichamelijk inspanningen was het tijd om La Paz te verlaten en de rust op te zoeken bij Lago Titicaca. Dit enorme meer (60.000 m2) ligt op een onwaarschijnlijke hoogte van bijna 4000m en is daarmee verreweg het hoogste watertje in de wereld. Toeristische attractie hier is Isla del Sol en ook wij hebben de boot gepakt naar dit zonovergoten eiland. Na een korte wandeling (3 uur is niks meer) hebben we onszelf in een kuipstoel gezet met uitzicht over het eiland. Zonnetje in het gezicht, biertje erbij en lekker geyahtzeet (Yahtzee!). Na een nachtje hier te hebben vertoefd hebben we ons nog een dagje rust gegeven in Copocabana waarna we koers hebben gezet richting Peru.
Bolivia is daarmee klaar en de afgelopen maand heb ik echt genoten van dit land. De mensen, de natuurschoon, de steden en zelfs bij vlagen het eten.

Eenmaal in Peru lijkt het alsof het hier allemaal net iets georganiseerder is. Puno was de eerste stad en godzijdank hebben we hier niet meer dan 7 uur moeten doorbrengen. Niks aan.

Cusco daarentegen is geweldig. Deze stad is symbolisch erg belangrijk voor de Inca's en geldt als de Navel (letterlijke vertaling) van het Inca gebied. Na de inmenging van de Spanjaarden is dit een koloniale vestiging geworden met een prachtige mix van Inca architectuur en de typische Spaanse bouwwerken. Hier hebben we ons getrakteerd op een paar goede stapavonden en de benen nu op de dansvloer laten werken. De dagen zelf ietwat brakjes al lopend in de stad doorgebracht. Uiteraard is Cusco ook de plek vanwaar je vertrekt richting Machu Pichu. Machu Pichu, voor diegene die er nog niet zijn geweest (lijkt alsof de hele wereld hier al wel is geweest): het is een van de nieuwe wereldwonderen en een onwerkelijk staaltje vakmanschap op 2000m hoogte. Voor meer info, wikipedia!
We hadden even geen zin in een enorme hike en besloten dan ook unaniem (dat gaat sowieso erg makkelijk met ons blijkt maar weers eens te meer.. great minds think alike) om lekker met het busje heen en terug te gaan. De rit naar Machu Pichu was ongeloofelijk. Het was een soort 2e death road en... ja gekkehuis. Het dorpje bij Machu Pichu, Aquas calientes is erg schattig. Gebouwd voor de toeristen en doet een beetje zwitsers aan. Mooie hotels tussen de bergen etc... Uiteraard treffen wij het weer en is er precies op die dag de viering van Machu Pichu en is het hele dorp in rep en roer met muziek, dans en vuurwerk. Genieten.

Machu Pichu was prachtig. Het is een van die attracties die je gedaan moet hebben en super toeristisch. In het begin was het even schrikken om afgeladen bussen met mensen te zien. Allemaal dezelfde foto maken, allemaal lopen ze daar rond. Maar zodra je daar overheen kon zetten kwam bij mij in ieder geval wel het besef dat dit toch wel een aparte plek is. Na een guided tour van 2 uurtjes en wat extra informatie zijn we Machu Pichu mountain opgeklommen wat ons een geweldig uitzicht gaf over Machu Pichu zelf en de omgeving. Adembenemend mooi.

Vanavond pakken we de bus naar Arequipa. Daar staat weer een serieuze hike op het programma, de Colca Canyon en god knows welke goede verhalen daar weer uit voortkomen.

Het wordt ook steeds warmer naarmate we meer naar het noorden gaan. Nog geen 40 graden zoals bij jullie, maar wel korte-broeken-weer.

Extra foto's zijn toegevoegd aan het album op facebook!

Adios!