Van wereldstad naar Don Cuy tot aan het strand
Door: Job
Blijf op de hoogte en volg Job
04 Augustus 2015 | Colombia, Bogota
Excuses voor de vertraging, maar het is nogal druk geweest de afgelopen tijd en ik heb mezelf eindelijk in een internet-cafe weten te krijgen terwijl David ergens rond dwaalt in Bogota (of waarschijnlijk in een ander cafe zit) en Tanneke de boodschappen aan het doen is voor het avondeten van vanavond.
Ja, jullie lezen het goed. Tanneke is er nu ook!! Super gezellig met zijn drietjes (nu nog wel). Daar later meer over. Maar we zijn op het moment van schrijven nog een pack van 3.
Het gaat graven worden, maar ik hoop dat jullie ook deze keer kunnen genieten van dit verhaal. Bedankt voor alle leuke berichtjes, het houdt mij in ieder geval gemotiveerd om weer te schrijven!
We gaan met de bus naar Arequipa. De stad achter de bergen en ook wel de wite stad genoemd. Het heeft haar naam te danken aan het feit dat praktisch alle bouwstenen een mooi wit kleurtje hebben. Verder ligt het achter een bergrug met welgeteld 3 vulkanen die de stad meerdere malen onder vuur heeft genomen. Gelukkig is er niks geks gebeurd toen wij er waren. Uiteraard hebben wij traditiegetrouw de free-walking tour weer met veel plezier gelopen. Het is, net als Cusco, een overwegend oud koloniaal gebeuren met schattige patios (apostrofjes e.d. werken hier niet), mooie pleintjes en gebouwen. De view vanaf Plaza de Armas richting de kerk met de besneeuwde bergtoppen daarachter heeft toch wel iets speciaals. Na de zonsondergang vanaf een dakterras te hebben meegemaakt hebben we ons toch weer laten verleiden om de stad in de avonduren te bezoeken.
Onderdeel van de gringo-trail en een van de redenen om Arequipa te bezoeken is de Colca Canyon. Deze vallei+canyon is volgens de gidsen en de lonely planet de diepste canyon ter wereld. Deze hike duurt slechts 2 dagen en is een stuk toeristischer dan diegene die we hiervoor hebben gelopen. Desalniettemin is de scenery ook hier weer picture-perfect en hebben wij ons als naranja-mechanica weer van onze beste kant laten zien. Het idee is dus om met een groep van 14 man vanaf een hoogte van ruim 3000m de canyon in te lopen (afdalen dus) om daarna de volgende dag weer omhoog te kunnen lopen. De groep was erg gezellig en dit was een groot pluspunt aan de tocht. Verder kan het niet tippen aan de andere hikes. Maar goed, been there, done that. Oja, ook nog een Condor gezien. Enorm gehypete vogel van 3,5 meter die met enige regelmaat de Colca Canyon aandoet om zich aan de toeristen om klokslag 10.00 laat zien bij de Condor-viewpoint. Nou dan weten jullie het wel, feest.
Eenmaal terug in het hostel afscheid genomen van Sylvia, onze Italiaanse vriendin uit Milaan zodat we met de nachtbus naar Huacachina zijn vertrokken. De vakantie-adresjes bereiden zich zo langzamerehand ook aardig uit. Van Parijs tot Seattle, van Helsinki tot Melbourne en dus Milaan. Gaat de goede kant op.
Huacachina, een bizare oasis naast Ica midden in de woestijn. Toeristische trekpleister vanwege het sandboarden en buggy-rijden. Anne, oftewel Makkie is op haar beurt van Lima samen met Lynn naar ons toegekomen om de woestijn samen te trotseren. Het weerzien met Makkie was heel leuk. Ze is toch al bijna een jaar op pad en daarom was het extra leuk om elkaar hier aan de andere kant van de wereld in een zandbak weer te zien. Het voelde gelijk al weer helemaal normaal, dus dat was wel geinig om mee te maken. Maar goed, spelen in het zand stond dus op het programma. Best wel gaaf eigenlijk. Crossen door de woestijn en af en toe op een snowboard een heuvel af boarden kan best leuk zijn, zeker met een groep als deze!
Na Huacahina zijn we met zijn viertjes (David, Anne, Lynn en ik) naar Lima gegaan. Lima, de hoofdstad van Peru heeft met ongeveer 10 miljoen inwoners een significant aandeel in de totale populatie (30 miljoen). Dit merk je dan ook aan alles. De stad is immens. De stad leeft. De stad heeft invloeden van andere werelddelen en dit maakt het dan ook een foodies-place met voor ieder wat wils. Bij velen wordt Lima niet echt gewaardeerd, met name omdat de zon er bijna niet schijnt vanwege de smog. David en ik hebben er echter samen met de dames een geweldige tijd gehad. Heerlijk gegeten en eindenlijk weer eens een goede, grote, levendige stad kunnen bezoeken. Tijdens mijn interrail trip door Midden/Oost-Europa ben ik in Wenen ene Pierre tegen gekomen. Destijds Geneeskunde student en woonachtig in Lima. Nu, 3 jaar later is hij inmiddels arts en hebben we altijd contact gehouden. Hij heeft ons dan ook als een echte guide het weekend lang op sleeptouw genomen. Hij heeft zelfs geregeld dat we in het ziekenhuis waar hij zijn co-schappen heeft gelopen een ochtend hebben kunnen meekijken. Dit was toch wel een hele grappige en bijzondere ervaring. We werden ontvangen als ware helden. Twee studenten uit Amsterdam die hun ziekenhuis komen bezoeken, het kan slechter natuurlijk. De afdeling voorlichting en communicatie van Loayza hospital was uitgerukt om ons persoonlijk een cadeau te overhandigen waarna we met de halve afdeling op de foto moesten. We waren op de afdeling Gastroenterologica getuige van een aantal ingrepen waar ook hier een aantal fotos moesten worden genomen. Nadat ook nog de professor uitermate trots de net 2 jaar oude aparatuur aan ons had laten zien werder we uitgenodigd voor een lunch. Al met al erg interessant om te zien en een leuke ervaring. Het zag er best wel aardig uit allemaal, zeker vanwege alle nieuwe apparatuur op de afdeling. Later die middag waren we getuige van een heuse parade in Miraflores met een spectaculaire vuurwerkshow op het eind. Na later die avond afscheid te hebben genomen van Pierre en zijn vrouw in het bohemian-achtige Barranco (wijk in Lima) hebben wij de volgende dag onze reis ook hervat. Anne besloot toen ook met ons mee te gaan naar Huaraz om samen de Santa Cruz trek te doen. Lynn is naar Cusco gegaan!
Rutger, ik weet dat jij hier ongeveer stopt met lezen, maar believe me, het is deze keer weer de moeite waard om nog even verder te lezen.
De nachtbus naar Huaraz was prima en hier kwamen we toch weer op een goede 3000 meter hoogte. Voor Anne de eerste keer sinds weken op een dergelijke hoogte, maar wij hadden gelukkig nog genoeg erys om de vermindere zuurstof aan te kunnen. Vol goede moed zijn we 2 dagen later begonnen aan de Santa Cruz trek. Deze, volgens de Lonely Planet een van de mooiste wandelroutes in het Andes gebied heeft ons niet teleurgesteld. De enigszins luxe manier van hiken maakte het een relatief comfortabele wandeling. De ezels namen namelijk alle bagage mee en naast de gids was er een kok en iemand die voor alle tenten zorgde mee. De eerste dag was relatief makkelijk en met 4 uur lopen waren we op onze kampeerplek. Ik heb in het verleden meermaals met mijn ouders en broer gekampeerd, maar plekken als deze slaan echt alles. In the middle of nowhere, met uizicht op sneeuwtoppen, tussen de paarden, ezels en stieren met een langzaamstromend beekje komt het woord idyllisch vrij aardig in de buurt. De groep was ook nu weer erg gezellig en de avonden waren dan ook prima door te komen. Je sliep echter al wel vrij snel omdat het 1) te koud was en 2) je morgen fit moet zijn. Gezellig met zijn drietjes in de tent waren het wel helse nachten. Koud, zonder fatsoenlijk matje en noem maar op. Maar goed, heurt erbij denk ik dan.
De tweede dag was toch van een andere categorie. Hier zat toch wel een colletje van de buitencategorie in om de pas over te gaan. Het uitzicht op de top was onwerkelijk. De 360-graden look was echt prachtig! Na een sandwich te hebben gegeten begonnen we aan de afdaling om even later in de vallei te kamperen. Met een flesje wijn (gekocht in Huaraz) hadden wij het toch wel weer voor elkaar zo in het zonnetje...
De derde en voor ons laatste dag van de trek was met name gebasseerd op de vallei doorkruisen en dalen. Al met al een goede 9 uur lopen en ook nu weer super mooi. Genoeg over de trek. TOP.
In Huaraz hebben wij afscheid genomen van Anne die koers zette naar het zuiden, daar waar wij ons geluk gingen zoeken in het noorden aan de kust. De eerst echte keer dat wij een strandje zouden gaan zien in 2 maanden. De plek; Mancora. Uiteraard was het public holiday toen wij er waren (wat uberhaupt nog een opgave op zichzelf was om er te komen) en was het anders beetje stille dorpje nu vol met locals en andere backpackers. In het geweldige Point Hostel konden we eindelijk eens rusten. Lekker in het hangmatje aan het zwembad een boekje lezen. Dan weer een cervezaatje.. je kent het wel. Het strand was ook heerlijk en de surfboards hebben even het water aangeraakt, maar onze skills waren toch nog niet voldoende om deze reuzengolven aan te kunnen.
Na vrij wat feestjes en nieuwe vrienden te hebben gemaakt was het tijd om dit oord te verlaten. Ik heb er geen fotos van aangezien overal zand zit en er nog wel eens iemand beroofd wordt. Maar trust me. Zand, zee, zon en bier.
De nachtbus van Mancora naar Quito, hoofdstad van Ecuador was de beste so far. Waarschijnlijk vanwege het slaaptekort.
Wij hebben het voor elkaar gekregen om welgeteld 1 dag in Ecuador te verblijven om daarna te vliegen naar Bogota, Colombia. We hebben er gewoonweg de tijd niet voor gehad. Een goede reden om hier nog eens terug te komen. Quito, in het kort, zag er best leuk uit en met een korte sightseeing hebben wij onze stempel in het paspoort verdiend. We zijn gevlogen van Quito naar Bogota vanwege de 20 keer kortere reisduur en het vermijden van de ietwat gevaarlijke grensovergang tussen Ecuador en Colombia.
En jawel, Colombia. Door iedereen verreweg het leukste land bevonden in Zuid-Amerika. De lat ligt dan ook hoog. Het begon al goed doordat we een hostel hadden geboekt voor de nacht erna en vrijwel alles in Bogota vol zat. Toch lullig aangezien David op Tanneke aan het wachten was op het vliegveld en die waarschijnlijk aardig kapot was van het reizen. Gelukkig konden we nog ergens terecht en was de hereniging een feit. De eerste paar dagen Bogota zo met zijn drietjes is erg gezellig. Eigenlijk met zijn vieren aangezien Tatiana, een vriending (local) die we hebben ontmoet in Sucre heeft ons 2 dagen lang op sleeptouw genomen en de stad laten zien! De eerste avond was het gelijk raak en stonden we in de tot nu toe beste discotheek waar we zijn geweest. Voor diegene die hier nog heen moeten (zijn er niet zo veel volgens mij) BAUM is de naam. Daarvoor eerst nog even onze salsa moves laten zien in de salsateca Candelario.
Op de brakke zondag met het fietsje door de stad gecrossed als rashollanders. De hoofdweg wordt elke zondag van 0700 tot 1400 afgesloten dus dat is heel fijn fietsen. De koffie wordt ook vaak gedronken aangezien we nu in het land van Juan Valdez zijn. Erg lekkere koffie dus! Vandaag met de teleferico omhoog gegaan naar het klooster met een uitzicht over de stad. Ook deze stad is weer aardig groot, want ook hier wonen 10 miljoen mensen.
Vanavond pakken we de bus naar Medellin (10 uur).
Hoe gaat dit nu verder met mij? Ik blijf sowieso nog in Medellin bij die twee, maar op een gegeven moment gaan we wel opsplitsen. Enerzijds omdat zij iets sneller moeten reizen, maar zeker ook omdat ik ook wel gewoon zin heb om in mijn eentje te reizen. Destijds ooit in Australie gedaan en dat is mij toen erg goed bevallen. Ik twijfel er dan ook niet om dat ik het hier ook naar mijn zin ga hebben. Tuurlijk vind ik het wel ook jammer, want het betekend tevens het einde van de naranja mechanica. Maar, zo gaan die dingen.
Hier is verder, zoals jullie hopelijk lezen, nog steeds alles goed. Ik ben volop aan het genieten en we doen ook genoeg om onszelf bezig te houden.
Hopelijk houden jullie het daar ook allemaal vol en blijft de zomer een beetje zijn best doen. Hier gaat het vanaf nu mooi weer worden met een steady 25-30 graden.
Next destination is dus Medellin en daarna als de wiede weerga naar het strand in het noorden van Colombia.
Hasta luego amigos.
Veel plezier, con gusto.
-
05 Augustus 2015 - 08:39
Wim:
Ha die Job, Gisteren had je al veel verteld, maar het blijft een genot om je verhaal te lezen. De eerste impressie van de foto's is goed. Straks op een groot beeld, voorzien van commentaar lijkt me top! Na al die loopacties is het ongetwijfeld heerlijk om hangmatten en stranden liggend te verkennen. Nog veel plezier en tot over een maandje. Ik heb Aisha je filmpje gisteen doorgestuurd. Haar reactiee:"Aaah, popjee'" . Ze kan niet wachten...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley