Baño, baño, baño en La Paz + omstreken

Hi guys,

Tijd voor een nieuw verhaal.
Ik ben inmiddels 24 jaar, heb een week van mijn leven op het toilet gespendeerd, ben lama-herder voor 30 minuten geweest en heb schijnbaar geslapen in de buurt van een paar puma's. Oja, ik ben ook heelhuids beneden gekomen na een verjaardag om nooit te vergeten.

Waar te beginnen? Laten we verder gaan waar we de vorige keer waren geeindigd (tekens werken niet echt op dit toetsenbord..)
Lesje Spaans in Sucre. Erg leuk en handig, maar nog niet op het niveau waar we willen zijn, zoals later zal blijken.

In Sucre zijn we allebei aardig van het padje geraakt en zaten we met name synchroom op toiletten, oftewel baño's. Erg jammer allemaal en het heeft ons een goede week beziggehouden. Mede door de , je-weet-wel taferelen, hebben we gevlogen naar Cochabamba. In Cochabamba zouden we de Boliviaanse ontmoeten en zij zouden ons alles laten zien wat er qua culinaire hoogstandjes te halen valt. Cochabamba is namelijk de foodie-place van Bolivia. Maar goed, wij waren nog steeds niet helemaal de oude en de eerste 3 dagen hebben we dan ook in het hostel doorgebracht met veel sport. NBA-finals, hockey en uiteraard de Copa America.
Eenmaal lichtelijk de oude zijn we toch maar wat gaan drinken met Paola en Jessica. Uiteindelijk hebben we toch nog van de lokale specialiteiten mogen genieten in de vorm van: Pique Macho (een heerlelijke vleesschotel met o.a. de borsten van een koe, wat darmen en nog meer..) Antiqucho: hart van een varken op een spies. Ook erg lekker.
En nog wat rariteiten, maar bovenal heerlijke gerechten!

Goed, we zijn inmiddels dusdanig hersteld zodat we de bus naar La Paz aandurven.
In La Paz een relaxte city-trip gedaan om de stad een beetje te leren kennen.

Toen was het 19 juni, mijn verjaardag en tijd voor wat actie.
El camino de la muerte, oftewel de Death Road stond op het programma. Met een super leuke groep en een even zo leuke crew was dit toch wel een toprit. Beginnen in de zon, dan door de mist en eindigend in de zon hebben we inderdaad kunnen zien wat voor een gestoorde weg dit eigenlijk is. Inmiddels bestaat er al jarenlang een alternatief voor deze weg en is dit eigenlijk louter een toeristische attractie geworden. Echter rijden en toch nog een aantal mafketels op deze weg... niet te geloven. De busrit terug was er ook eentje om in te lijsten. Ik had de bus maar een flesje van de lokale specialiteit (Singani) cadeau gedaan en dus zat de sfeer er al vrij snel goed in.
Diezelfde avond in het hostel en daarna in downton La Paz mijn verjaardag goed gevierd.

De volgende activiteit is er een om nooit te vergeten. De Choro-trek is een wandeling van 3 dagen zonder guide door de bergen rondom La Paz. De hike is 71 km lang en best wel te doen... ja.. dat is toch een beetje onderschat.
Nadat alle benodigdheden waren gehuurd waaronden een tent, matrassen, slaapzakken en kookgerei konden we op pad. Eerst uiteraard nog wat eten en drinken inslaan en dan beginnen maar. Helaas bleken beide backpacks een goede 20 kilo te wegen en daarmee was het wandelen gelijk een stuk minder leuk dachten we. En ja hoor. 20 kilo op je rug en 8 uur wandelen per dag is leuk, maar zwaar.
De tocht zelf was echter adembenemend mooi. De uitzichten, de mensen, de ongeloofelijk mooie wandelpaden maakten deze trip toch tot een daverend succes.
Het begon allemaal met een uiterst vermoeiende steile klim naar de top van El Cumbre. Door de hoogste en daarmee verlaagde zuurstof was het toch aardig lastig ademen.
Bovenaan was een gathering van een groep of 40 inheemse Bolivianen vanwege de viering van het Aymara new year. Wij hadden hier echter niks te zoeken en begonnen aan de tocht. Vanaf dat moment veelal bergafwaarts op de 1e dag. Op een gegeven moment begint een oud, schattig, prachtig geklede vrouw in vrijwel onverstaanbaar Spaans een verhaal tegen ons. Het enige wat wij zien is dat ze omlaag aan het lopen is en 10 lama's bij zich heeft. Wij hadden het idee in de weg te lopen en deden verwoede pogingen om aan de kant te gaan. Tot op een gegeven moment duidelijk werd dat het de bedoeling was dat wij de lama's naar beneden moesten nemen zodat zij boven op de berg het nieuwe jaar kon vieren. Met een kleine instructie (geluidjes om de lama's bij elkaar te houden en het gooien van stenen rondom de lama's) was onze training tot part-time lamaherder voltooid. David bleek een enorm talent te hebben in het voortbrengen van de juiste lama-geluiden en was dan ook al snel opperhoofd. Ik gooide af en toe een steen in de buurt mocht het echt uit de hand dreigen te lopen. De lama's volgden echter vrij aardig en het leek een koud kunstje deze toch ietwat gekke beesten heelhuids benenden te krijgen.... maar goed. Wij dachten onszelf te trakteren op een korte break en genoten van een welverdiende mueslireep terwijl de lama's onschuldig aan het grazen waren. Toen wij de tocht weer wilden hervatten bleken deze beesten dus echt niet meer in beweging te krijgen en pogingen om (zoals in de film Babe) de lama's bijeen te drijven werden gestaakt. We zijn maar verder gelopen en hopelijk luisteren ze wel naar de rechtmatige eigenaar. Kortom, leuk verhaal. Lekker kort ook.

Dag 1 was verder veel lopen en gesloopt bij de 1e camping aankomen. Foto's staan op facebook.

Dag 2 daarentegen was weer van een ander kaliber. Stijgen, dalen, stijgen, dalen en dat met percentages waar de Tour jalours op is. Dit was toch wel een stuk zwaarder dan verwacht. Die 20 kg hielp ook niet mee.
Na 8 uur gewandeld te hebben kwamen we op een kruising aan. We wisten dat er nog ongeveer 15 min tot 1 uur gelopen moest worden tot de volgende camping. De naam van de camping stond aangegeven naar rechts en een vrij random naam (niet aangegeven op welke kaart dan ook, was naar links). Niet geheel onverwacht gaan wij dan ook naar rechts. Al snel belanden we in een jungle-achtige vegetatie met een pad wat je nauwlijks een pad kan noemen. Met de grootste moeite liepen we verder. Uiteindelijk werd het donker en moesten de koplampen op. Nog steeds geen dorp (paar houten hutjes), laat staan een camping. Af en toe was het pad iets verbreed en uiteindelijk hebben we maar besloten daar onze tent op te zetten. Water was er nog maar schaars, maar gelukkig hadden we nog veel melk bij ons en wat juicy tomaten. De volgende ochtend nog een stuk verder het bos in gelopen omdat het dorp daar toch echt moest zijn, maar tevergeefs.
Spullen ingepakt en het hele ****eind weer teruggelopen. Op diezelfde kruising kwam uit het niets onze held Fransisco aangelopen. Deze in de bergen woonachtige, uiterst aardige man met welgeteld 3 tanden maakte ons duidelijk dat 15 minuten naar links een prachtige camping met stromend water was. Hij vroeg zich ook af waar wij hadden geslapen? Toen wij eenmaal, in het Spaans, hadden uitgelegd dat we ergens daar rechts in de bossen hebben geslapen bleek hij het erg grappig te vinden aangezien daar soms nog wel eens puma's rondlopen. Het dorp waar wij naar toe aan het lopen waren lag op 1,5 dag lopen. Kortom, een feest.

Dag 3 is dus al inmiddels begonnen en met een goed ontbijt en nieuw water hebben we deze memorabele tocht toch nog tot een goed einde gebracht.
Al met al, eentje voor in de boeken.

Alright, veel leesvoer, ik weet het.

Morgen vertrekken we samen met Josh (Austalier) voor een 3-daagse GUIDED tour naar Huayna Potosi. Een voor onervaren klimmers goed te beklimmen berg met de top op 6088 meter hoogte. Hopelijk halen we het en is dit weer een letterlijk hoogtepunt in deze trip.

Hierna zullen we koers zetten richting Peru.

Groetjes uit een nog steeds prachtig land, met 2 herstelde stoelgangen en veel nieuwe leuke ervaringen!

Foto's staan op facebook!